Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Proclivi currit oratio. Stoicos roga. Duo Reges: constructio interrete. Suo genere perveniant ad extremum; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus.

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Scaevolam M. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;

Sint ista Graecorum; Nunc agendum est subtilius.

• Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum.
• Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines.
• Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem.
• Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don.

Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?

Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Negare non possum. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Bork Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Sed potestne rerum maior esse dissensio?

Id enim natura desiderat. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Hic ambiguo ludimur. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Sed quid sentiat, non videtis.

Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Quis istum dolorem timet? Quae contraria sunt his, malane? Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Refert tamen, quo modo. Sed ad bona praeterita redeamus.

A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

• Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?
• Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.
• Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium?
• Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;

Est, ut dicis, inquam. Non igitur bene. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Nunc vides, quid faciat. Sed ille, ut dixi, vitiose. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Hoc simile tandem est?

Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Non est igitur voluptas bonum. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari.

Que Manilium, ab iisque M. Quis Aristidem non mortuum diligit? Non semper, inquam; Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Sed residamus, inquit, si placet. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.